Paul is een erg stille, verlegen jongen. Hij heeft moeite met het leren van talen en ik geef hem daarin bijles. Nog nooit heeft hij een woord tegen mij gesproken, of iemand anders op school.
'Begrijp je het?' vraag ik rustig.
Zijn blauwgrijze ogen kijken me twijfelend aan. Hij ziet er knap uit, maar dat is anderen nog nooit eerder opgevallen, omdat hij op school altijd op de achtergrond verdwijnt. Misschien praat hij niet, omdat hij niet in het middelpunt van de aandacht wilt staan. Je bent een mysterieuze jongen, Paul, denk ik dromerig. De wijzer van de klok tikt dwingend, maar ik wacht geduldig af.
Hij knikt en schenkt me een voorzichtige glimlach. Hij heeft een mooie lach, er verschijnen kuiltjes in zijn wangen. Dat is me nog nooit eerder opgevallen. Ik merk dat ik aan het staren ben en ik bloos uit schaamte.
'Eh - zullen we dan maar verder gaan...' mompel ik verstrooid.
Ik rommel door de papieren, maar dan voel ik aan dat Paul afwezig door de kamer kijkt. Ik volg zwijgend zijn blik. Soms is het echt frustrerend dat ik niet weet wat er in zijn hoofd afspeelt. En hoe zou zijn stem klinken? Deze gedachtes maken me ongelooflijk nieuwsgierig, maar gelukkig ben ik erg geduldig en wacht ik netjes af. Paul's blik blijft hangen op de oude piano in de hoek van de woonkamer. Hij blijft er gefascineerd naar staren.
'Speel je piano?' vraag ik verwonderd.
Hij knikt enthousiast.
'Wil je een stukje spelen?' Eigenlijk moeten we nog wat theorie doornemen, maar hij begint de stof steeds sneller op te pakken, dus een paar minuutjes pauze zou moeten kunnen.
Hij kijkt me glunderend aan en staat meteen op. Een vlaag van warmte stroomt daar me heen. Hij neemt plaats achter de piano en maakt een gebaar dat ik naast hem kan zitten. Als ik naast hem zit op de piano, moet ik blozen. Ik zit wel erg dicht bij hem en hij kijkt me lief, maar doordringend aan.
Hij begint met spelen. Heel voorzichtig raakt hij de toetsen aan, zodat er een zacht geluid uit de piano komt. De melodie klinkt lieflijk. Hij kijkt me aan en grijnst, ondertussen blijft hij spelen. Het lied wordt spelers en zijn vingers vliegen over de toetsen. Mijn hart begint sneller te kloppen. Het lijkt alsof hij een verhaal verteld door middel van muziek te maken. Zijn grijns verdwijnt van zijn gezicht en hij kijkt me doordringend aan, het is bijna intens. Mijn gezicht wordt nog roder en ik merk dat ik me tot Paul aangetrokken voel. De melodie veranderd samen met zijn stemming. Het klinkt vurig, alsof hij zijn diepste verlangens vertolkt. Nog steeds kijkt hij me aan met die doordringende blik.
De kamer vult zich met prachtige klanken van de ingewikkelde compositie. Mijn hoofd wordt gevuld met de muziek en Paul's gezicht en verder lijk ik alles om me heen te vergeten. Het lied vertraagd en klinkt sprookjesachtig, terwijl Paul's ogen dromerig in de mijne staren. De laatste noot blijft weerklinken in mijn hoofd. We blijven elkaar aankijken, tot de stilte valt. Ik voel me overdonderd. Dit muziekstuk is een echte openbaring. Het is geen bestaand stuk, hij speelde vanuit zijn hart. Ik ben sprakeloos. Hij had nu meer gezegd, dan hij ooit heeft gedaan. Stiekem genoot ik van de stilte. Stilte na muziek, dat is het mooiste wat er is.
'Ik vind je leuk,' zei Paul zachtjes. Zijn fluwelen stem onderbreekt de stilte.
Mijn hart maakt een sprongtje. Hij zei iets! Ik bloos als de woorden echt tot me doordringen en hij lacht naar mij. Langzaam leunt hij naar voren en hij drukt zachtjes zijn lippen tegen de mijne. De muziek speelt zich weer af in mijn hoofd en ik weet het zeker: je hart en ziel in muziek leggen, is luider dan woorden.
bron foto: weheartit
Geen opmerkingen:
Een reactie posten